Pages

Saturday, July 24, 1999

சிலம்பு மடல் 14

சிலம்பு மடல் - 14 மாதவி மறந்து கண்ணகி சேர்தல்
புகார்:
வேனில் காதை, கனாத்திறம் உரைத்த காதை:

வடவேங்கட மலைக்கும் தென்குமரிக் கடலுக்கும் இடைப்பட்டது தமிழ்நாடு என்றுரைக்கும், இந்த இரண்டு அடிகளையும் தவிர்த்து எழுதப்பட்ட தமிழ், தமிழர்,தமிழக வரலாறு தமிழுழகில் இருக்க முடியாது.
அப்படியிருந்தால் அது தமிழர் வரலாற்றிற்காக எழுதப்பட்டதாக இருக்கமுடியாது.

"நெடியோன் குன்றமும் தொடியோள் பெளவமும்
தமிழ்வரம்பு அறுத்த தண்புனல் நல்நாட்டு.."

சிலம்பு குறிக்கும் இவ்வடிகள், கரிகாலன் பற்றிய குறிப்புகள், குமரி மற்றும் பகறுளி ஆறு பற்றிய குறிப்புகள் தமிழ்நில வரலாற்றிற்குப் பெரும் உதவியாக இருந்திருக்கின்றன. நாவலர்.சோமசுந்தர பாரதியார்
அவர்களின் ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளில் அவர் இக்குறிப்புக்களை கையாண்டிருக்கும் விதம் வியக்க வைத்ததென்னை. வேனில் காதையிலே தமிழர் நாடுகளில் சிறப்புற்று விளங்கிய நகரங்களை விளக்குமிடத்து எழுதப்பட்ட அடிகள் இவை.

கோவலனை இழந்து வாடிய மாதவி காதலெனும் அருநட்புக் கருகியதை எண்ணி எண்ணி தவிக்கிறாள்!
கோவலனுக்கு மடலனுப்புகிறாள் தோழி வாயிலாக.

அதைப் படிக்கவும் மறுக்கிறான் கோவலன்;

நாட்டிய மடந்தையின் நாடகமென்கிறான் அவன்! சந்தேக வெறியும் ஆணாதிக்க வெறியும் அவனை முழுவதுமாக ஆட்கொண்டுவிட்டன! அவள் பழகிய அனைத்தும் நாடகமே என்று சாதிக்கிறான் திருமுகம்
கொண்டு வந்த மாதவியின் தோழியிடம். மாதவியின் பலசெய்கைகளை அவன் கூறினாலும், உச்சமாக, "தேவைப்படும் போதெல்லாம் வா என்றால் வருவாள், போ என்றாள் போவாள்" அந்த நாடகக்காரி;
அவளிடம் இனியும் மயங்கமாட்டேன் என்கிறான்.

"நாகுஇள முத்தின் நகைநிலம் காட்டி
வருகென வந்து போகெனப் போகிய
கருநெடுங் கண்ணி காண்வரிக் கோலமும்".....

கண்ணகியின் கற்பு வாழ்க்கையையும் கனலிட்டுவிட்டு,மாதவியின் இன்பவாழ்க்கைக்கும் இருளிட்டுவிட்டான்
கோவலன். காரணம் சபலம், சந்தேகம், சலனம்:

பிரிந்து போன ஆண்மை பிரிந்தே நிற்க, பெண்மையோ காதலால் கதறுகிறது! மாலை வாராராயினும் காலை காண்குவம் என்று காத்திருப்பதைக் கற்றுக் கொள்கிறது!

"மாலை வாரார் ஆயினும் மாண்இழை
காலைகாண் குவம்எனக் கையறு நெஞ்சமொடு
பூமலர் அமளிமிசைப் பொருந்தாது வதிந்தனள்
மாமலர் நெடுங்கண் மாதவி தான்என்".

மாதவியின் நிலை அப்படி இருக்க, கண்ணகிக்குத் துணையாக வந்த/இருந்த தேவந்தி என்ற பெண்மணி 'உன் கணவனை அடைவாய்' என்று வாக்குதிர்க்க கண்ணகி அவளிடம் தான் கண்ட கனவைப் பகிர்ந்து கொள்கிறாள்!

தேவந்தியே கனவொன்று கண்டேன்!

"கணவரோடு கைகோர்க்கின்றேன்; இருவரும் பெரிய ஊரொன்றுக்குப் போக, ஆங்கு தகாத பழியை "இடு தேளிட்டது போல்" (தேளில்லாததை தேள் என மேலே போடுதல்) என் கணவர் மேல் போட்டனர்; அது கண்டு பொறுக்காத நான் அந்நாட்டு மன்னன் முன் சென்று முறையிட்டேன்; மன்னனுக்கும் அவ்வூருக்கும்
தீங்கு நேர்ந்தது! தீங்கு தீயினால் ஏற்பட்டதாய் உணர்கிறேன்;

இக்கனவு என்னை வாட்டுகிறது; என் கணவரொடு சேரினும் எப்படி உயர் நிலையை அடையப் போகிறேன் என்று நினைத்தால் நகைப்பு வருகிறது!"

"கடுக்கும்என் நெஞ்சம் கனவினால்; என்கை
பிடித்தனன் போய்ஓர் பெரும்பதியுள் பட்டேம்;
பட்ட பதியுள் படாதது ஒருவார்த்தை
இட்டனர் ஊரார் இடுதேள்இட்டு என்தலைமேல்;
கோவலர்க்கு உற்றதோர் தீங்குஎன்று அதுகேட்டுக்
காவலன் முன்னர்யான் கட்டுரைத்தேன்; காவலனோடு
ஊர்க்குஉற்ற தீங்கும்ஒன்று உண்டால் உரையாடேன்!
தீக்குற்றம் போலும் செறிதொடீஇ!"......

இதற்கு தேவந்தி, காவிரிச் சங்கம இடத்திலே இருக்கும் பொய்கைகளான சூரிய குண்டம், சோம குண்டம் இவற்றில் நீராடி எழுந்தால் உன் முற்பிறவிப் பாவம் தொலைந்து கணவரொடு சேர்ந்து இன்பமாக இருப்பாய் என்று சொல்ல அதற்குக் கண்ணகி 'அது பெருமையன்று' என்று கூறுகிறாள்!

"கடலொடு காவிரி சென்று அலைக்கும் முன்றில்
மடல் அவிழ் நெய்தல் அம் கானல் தடம் உள
சோம குண்டம் சூரிய குண்டம் துறை மூழ்கி
காமவேள் கோட்டம் தொழுதார் கணவரொடு
தாம் இன்புறுவர் உலகத்து தையலார்
போகம் செய் பூமியினும் போய்ப் பிறப்பர் யாம் ஒரு நாள்
ஆடுதும் என்ற அணிஇழைக்குஅவ் ஆய்இழையாள்
'பீடுஅன்று ' என இருந்த பின்"..

சிலப்பதிகாரத்தில் கண்ணகிக்கு பெருமை சேர்ப்பவை எவ்வளவோ இருந்தாலும் அவற்றிலெல்லாம் சிறந்தது 'பீடு அன்று' என்று கண்ணகி மறுத்தது!

முளைவிட்ட ஆரியக் கருத்துக்களின் வேர் வெட்ட வந்த மாதர் குல மாணிக்கம் அவள்!

அவளின் சிலையைக் காணும்போதெல்லாம், காற்சிலம்பைச் சிதறடித்துக் கற்பால் கனலிட்டது தெரியவில்லை!

மூடக்கருத்தொன்றை முனைமழுங்கச் செய்த, பெரியாரினும் பெருந்தாய் எனப்படுகிறது இவ்விடத்து நோக்கின்.

பெருமையன்று என்று உதிர்த்து முடித்தாள் கண்ணகி!

ஓடி வந்தாள் பணிப்பெண்; "வந்து நிற்கிறார் ஒருவர் வாசலிலே!
நம் கோவலர் போல் தெரிகிறார்;" சொல்லி முடிக்குமுன்னர் கோவலன் கண்ணகி முன் வந்து நிற்கிறான்;

வந்து நின்றான் வாடி மெலிந்து வருந்தி வாழ்ந்தவள் முன்!
வருந்தி நின்றான்! வருந்தியவளின் வாழ்வை நினைத்து!

சொல்லி நின்றான் வஞ்சம் நிறைந்த பொய்மையுடன் கூடிக்களித்ததாக!

வறுமையில் நின்றான் செல்வம் அத்தனையும் இழந்ததனால்!

வெட்கி நின்றான் இளமை வெள்ளத்தை எங்கோ தொலைத்ததற்கு!

" 'பீடு அன்று' எனஇருந்த பின்னரே, நீடிய
காவலன் போலும் கடைத்தலையான் வந்துநம்
கோவலன் என்றாள்ஓர் குற்றிளையாள்; கோவலனும்
பாடுஅமை சேக்கையுள் புக்குத்தன் பைந்தொடி
வாடியமேனி வருத்தம்கண்டு, யாவும்
'சலம்புணர் கொள்கைச் சலதியொடு ஆடிக்
குலம்தரு வான்பொருள் குன்றம் தொலைத்த
இலம்பாடு நாணுத் தரும் எனக்கு என்ன,".........

கண்ணகியோ கடுகளவும் முகம் சுளித்தாளில்லை! கட்டியணைத்தாள் இல்லை! கண்ணீர் சொரிந்தாளும் இல்லை!

சிறு முறுவல் பூத்தாள்!

ஆடி ஓடி அழுக்காக வந்து நிற்கும் மகனைத் தாய் பார்த்தல் போல!
முகமெங்கும் இன்பம் ஓங்க அன்பைப் பொழிந்தாள் அந்த ஒரு சிறு நகையில்.

நாலடியார் விவரிக்கும் தலைவியொருத்தியின் நிலையிலேயே கண்ணகியும் இங்கு!

'முன்பு என் தலைவன் முன்பு 'ஈ' பறந்தாலும் அது கண்டு வருந்தியவளும் யானே! இன்று, பரத்தையுடன், தீப்பொறி எழும் அளவுக்கு முலைகள் மோத இன்பம் துய்த்ததால் சந்தனம் கலைந்து வந்த தலைவனின் மார்பைப் பொறுமையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருப்பவளும் யானே!'

என்ற நாலடிகளுக்கு உதாரணமாய் கோவலன் முன் நின்றிருந்தாள் கண்ணகி!

"சாய்ப்பறிக்க நீர்திகழும் தண்வய லூரன்மீது
ஈப்பறக்க நொந்தேனும் யானேமன்-தீப்பறக்கத்
தாக்கி முலைபொருத தண்சாந்து அணியகலம்
நோக்கி இருந்தேனும் யான்."
(நாலடியார்)

கண்ணகியின் அந்தச் சிறுநகையிலும் இழப்பு இழையோடாமல் இல்லை!

உதிர்த்தாள் இதழ் திறந்து!

சிலம்புகள் உள்ளன! எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்!
ஈட்டுங்கள் என்று சொன்னாள் கண்ணகி,
இழந்த செல்வத்தை எடுக்கத்தூண்டினாற்போல!

சேயிழையே! வணிக முதலளித்தாய் சிலம்புகள் தந்து! ஈட்டுவேன் மதுரை சென்று! இன்பம் வாழ்வோம்! புறப்படு நீயும் என்னொடு என்றான்;

பதிலெதும் உரைத்தாளில்லை! புறப்பட்டனர் கதிரவன் காரிருள் கழட்டுமுன்னர்!

"நலம்கேழ் முறுவல் நகைமுகம் காட்டிச்
'சிலம்புஉள கொண்ம்' எனச் சேயிழை! கேள்இச்
சிலம்பு முதலாகச் சென்ற கலனோடு
உலர்ந்த பொருள் ஈட்டுதல் உற்றேன், மலர்ந்தசீர்
மாட மதுரை யகத்துச்சென்று; என்னொடுஇங்கு
ஏடு அலர் கோதாய்' எழுக என்று நீடி"...........


அன்புடன்
நாக.இளங்கோவன்
24-சூலை-1999

Sunday, July 11, 1999

சிலம்பு மடல் 13

சிலம்பு மடல் - 13 நெஞ்சில் வாழும் கானல்வரிகள்!

புகார்:
கடலாடுகாதை, கானல்வரி:

இந்திரவிழா உச்சத்திலே கயற்கண்களைத் துடிக்கவிட்டு அறிய இயலா கற்பனைகளை அம்மங்கையருக்கு அளித்துவிட்ட கவிஞர், கடலாடுகாதையிலும் அவ்விழா பொருட்டு மாந்தர் கடலாடுவதையும், நகரச் சி
றப்பையும், மாதவி வனப்பையும், கூத்துகளையும் அளவிடற்கரிய சொல்லில் விளக்குகிறார்; புகார் சிறப்புக்களைக் காலத்தினார் பின்னோர் நமக்கு சிலம்பென்ற பேழையில் செதுக்கி வைத்து சென்றிருக்கிறார்.
இந்திரவிழாவின் சிறப்பிலொன்றாம் கடலாடு கலைகளை காதையொன்றில் நிரப்பி வைத்திருக்கிறார்.

போதும் இந்த இன்பம்; போவோம் வரிகளுக்குள்!

தேனடையாம்! இந்த கவிக்கோ "படியுங்கள் பாடுங்கள்" என்று தந்த இவை, கவிஞர்களுக்கும் தமிழறிந்தோர்க்கும்!

இக்கவிதைகளின் பால் ஏற்பட்ட பொறாமையால் ஊமையாகின்றேன்!
வரிகளை வரிக்கும் வகையறியேன்!
வரித்தால் விரிக்கும்!
நான் விரித்தால் வெறிக்கும்!
ஆதலின் பருகுவோம் சிலவரிகளை அப்படியே!

பருகிடின்,
உணர்ச்சி மிக்கு உதிர்ப்பார் உண்மைக் கவிஞர்!
உதிர்த்தவராயிரம் உலகில்! இங்கே ஆரோ ?

நிலைவரி: தன்னெதிரே தனிமையில் எதிர்ப்பட்ட தலைவியைப் பார்த்து "வானில் இருக்கும் பாம்புகட்கு(இராகு, கேது) பயந்து, வெண்நிலவு பரதவர் வாழும் இந்தப் புகார் நகரத்தில் வாழ்கிறதோ? புகாரில் இறங்கிய முழுநிலவு தன்மேல் கயலொத்த கண்ணெழுதி, அதைச் சுற்றி வில்லெனப் புருவம் தீட்டி, கார்மேகக் கூந்தலையும் எழுதி விண்வாழ் பாம்புகளுக்கு மறைந்து பூமியில் வாழ்வது போல் தோன்றும் தலைமகளே" என வியந்து கூறுகிறான் அவளின் அழகில் மயங்கி!

"கயலெழுதி வில்லெழுதிக் காரெழுதிக் காமன்
செயலெழுதித் தீர்ந்தமுகம் திங்களோ காணீர்!
திங்களோ காணீர்! திமில்வாழ்நர் சீறூர்க்கே
அம்கண்ஏர் வானத்து அரவஞ்சி வாழ்வதுவே."

முரிவரி: தலைமகன் தனக்கு வருத்தம் எதனால் உண்டானதென்று கேட்கப்பட, தன் காதலியின் இசையொத்த இனிய மொழியாலும், பூம்பொழில் தரும் நறுமணம் நிறைந்த மலர்களாலும், வார்த்தைகளால் எழுத இயலாத வனப்பு கொண்ட மின்னலொத்த அவளின் இடையாலும், வில்லையொத்த புருவத்தாலும், அழகிய
இணைந்த இளம் கொங்கைகளாலும், சுருண்ட கூந்தலாலும், வெண்பொன் பற்களாலும் தான் ஆட்கொள்ளப்பட்டு அந்த அழகின் அதிர்வுகளில் இருந்த மீள இயலாத இன்ப இடரை எடுத்துரைக்கிறான்.

"பொழில்தரு நறுமலரே, புதுமணம் விரிமணலே
பழுதறு திருமொழியே, பணையிள வனமுலையே
முழுமதி புரைமுகமே, முரிபுரு வில்லிணையே
எழுதரும் மின்னிடையே எனைஇடர் செய்தவையே!"

"திரைவிரி தருதுறையே திருமணல் விரியிடமே
விரைவிரி நறுமலரே, மிடைதரு பொழிலிடமே
மருவிரி புரிகுழலே மதிபுரை திருமுகமே
இருகயல் இணைவிழியே எனைஇடர் செய்தவையே!"

"வளைவளர் தருதுறையே, மணம்விரி தருபொழிலே
தளையவிழ் நறுமலரே, தனியவள் திரியிடமே
முளைவளர் இளநகையே, முழுமதி புரைமுகமே
இளையவள் இணைமுலையே எனைஇடர் செய்தவையே!"

தலைவியைக் கூடிவிட்டு நீங்க இயலாமல் நீங்கிவருகின்ற தலைவன் அவளருமை குறித்து தன் நெஞ்சோடு பேசிக்கொள்கிறான்;

'செம்பவள உலக்கை கொண்டு வெண்முத்துக்களை குற்றும் இவளின் என்னைப் பார்க்கும் கண்கள், செவ்வரி ஓடிய குவளை மலரை ஒத்திருந்தாலும், பார்வையில் தெரியும் காதல், குவளை மலரின் மென்மை
போன்றதல்ல! மிகவும் கொடியது கொடியது!!

புலால் மணம் வீசும் கடலின் ஓரத்திலே, புன்னை மரங்களின் நிழலிலே, அன்னம் போல் நடை நடந்து அழகாய்ச் செல்லும் இவளின் கண்கள் என்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் எனக்கு கண்களாய்த் தெரியவில்லை. செவ்வரி ஓடிய அவை என் மேல் கொண்ட காதலால் என்னையே கொல்ல வரும் கூற்றே
அது! கூற்றே அது!.

மீன்வற்றல் திண்ண வரும் பறவைகளை, கையிலே தேன்சிந்தும் நீலமலரேந்தி கடிந்து விரட்டும் இவள் என்னைத் திரும்பிப் பார்க்கும்போதெல்லாம், இவளின் கண்கள் வெள்ளிய வேல்களாகக் கூட குற்றவில்லை!
குற்றுமந்த செவ்வரிப் பார்வை அதனினும் கொடியது! கொடியது!!

அழகு ததும்பும் அழகிய அன்னமே!, அன்ன நடையழகே நல்ல பெண்ணழகு! ஆயினும் அவளுடன் கடலோரம் நீ நடக்காதே! அவளின் நடையழகில் உன் அன்ன நடை குறுகிப்போகும்! கடல் சூழ்ந்த உலகில் அனைவரையும் தன் அழகால் கொன்று குவிக்கும் அவளின் அழகு நடைக்கு ஒப்பாய் உன்னால் நடக்க
இயலாது! இயலாது!!'

"பவள உலக்கை கையால் பற்றித்
தவள முத்தம் குறுவாள் செங்கண்
தவள முத்தம் குறுவாள் செங்கண்
குவளை அல்ல! கொடிய கொடிய!

புன்னை நீழல் புலவுத் திரைவாய்
அன்னம் நடப்ப நடப்பாள் செங்கண்
அன்னம் நடப்ப நடப்பாள் செங்கண்
கொன்னே வெய்ய! கூற்றம் கூற்றம்!

கள்வாய் நீலம் கையில் ஏந்திப்
புள்வாய் உணங்கல் கடிவாள் செங்கண்
புள்வாய் உணங்கல் கடிவாள் செங்கண்
வெள்வேல் அல்ல! வெய்ய வெய்ய!

சேரல் மடஅன்னம் சேரல் நடைஒவ்வாய்!
சேரல் மடஅன்னம் சேரல் நடைஒவ்வாய்!
ஊர்திரைநீர் வேலி உழக்கித் திரிவாள்பின்!
சேரல் மடஅன்னம் சேரல் நடைஒவ்வாய்!"

காமம் மிக்க கழிபடர் கிளவி:காதலனைக் காணாமல் காமம் மிகுதலால் உண்டான துன்பத்தில் காதலி தான் கண்டவற்றுடன் பேசுகிறாள்;

"அன்னங்களே!, அடுப்பங்கொடிகளே! குதிரை பூட்டிய தேரில் வந்த நமை குளிர்வித்த தலைவர் என்னையும் நம்மையும் மறந்து விட்டார்; ஆயினும் நாம் அவரை மறவாதிருப்போம்!

நெய்தல் மலரே, அவரைக் கண்டு நாளானதால், கனவிலாவது காண்போம் என்றால், காமம் மிகுபட கண்கள் உறங்க மறுக்கிறதே! என் செய்வேன்?. நீயாவது நிம்மதியாய் உறங்குகிறாய்; உன் கனவிலாவது வந்து ஏதும் சொன்னாரா என் தலைவர்?

கடலே, கடலே! என் தலைவன் வந்து போன தேரின் சக்கரங்கள் சென்ற தடமெல்லாம் உன் அலைகளைக் கொண்டு அழித்துவிட்டாய்! என் ஆறுதலுக்கு அவையும் இல்லாமல் போக துடிக்கின்றேன் நான்! என் நிலை கண்டு தூற்றும் அயலாருடன் நீயும் சேர்ந்து எனைத் துன்புறுத்துகிறாயே! என் செய்வேன் நான்!.

"புள்இயல்மான் தேர்ஆழி போன வழிஎல்லாம்
தெள்ளுநீர் ஓதம் சிதைத்தாய்மற்று என்செய்கோ?
தெள்ளுநீர் ஓதம் சிதைத்தாய்மற்று எம்மோடுஈங்கு
உள்ளாரோடு உள்ளாய் உணராய்மற்று என்செய்கோ?

நேர்ந்தநம் காதலர் நேமி நெடுந்திண்தேர்
ஊர்ந்த வழிசிதைய ஊர்கின்ற ஓதமே!
பூந்தண் பொழிலே! புணர்ந்துஆடும் அன்னமே!
ஈர்ந்தன் துறையே! இதுதகாது என்னீரே!

நேர்ந்தநம் காதலர் நேமி நெடுந்திண்தேர்
ஊர்ந்த வழிசிதைய ஊர்ந்தாய்வாழி கடல்ஓதம்!
ஊர்ந்த வழிசிதைய ஊர்ந்தாய்மற்று எம்மொடு
தீர்ந்தாய்போல் தீர்ந்திலையால் வாழி கடல்ஓதம்!"

மயங்கு திணை நிலை வரி: தன் தலைவனின் துணையில்லாததால் மாலைப் பொழுது கண்டு தலைவி துன்புற்று, தோழியிடம் சொல்கிறாள் இரவின் இன்னலை!

"பகல் செய்யும் கதிரவன் மறைகிறானே, கருமையான இருள் சூழ்கிறதே! காவி மலரொத்த என் கண்கள் காமநோயால் கண்ணீர் சொரிகின்றனவே! என் காமத்தைத் தீர்க்கும் என் தலைவன் எப்போது வருவான்?
அவனுக்கு மட்டும் இந்த துன்பம் இருக்காதா? என் துன்பத்தை உணரமாட்டானா? என் இடத்தில் மறையும் கதிரவனும், சூழும் இருளும் அவனிருக்கும் இடத்திலும் இருக்காதா? அவனுக்கும் காமநோயைக் கொடுத்து
அவனை என்னிடம் வரச் செய்யாதா?"

"இளைஇருள் பரந்ததுவே! எல்செய்வான் மறைந்தனனே!
களைவுஅரும் புலம்புநீர் கண்பொழீஇ உகுத்தனவே!
தளைஅவிழ் மலர்க்குழலாய்! தணந்தார்நாட்டு உளதாம்கொல்
வளைநெகிழ எரிசிந்தி வந்தஇம் மருள்மாலை ?

கதிரவன் மறைந்தனனே! காரிருள் பரந்ததுவே!
எதிர்மலர் புரைஉண்கண் எவ்வநீர் உகுத்தனவே!
புதுமதி புரைமுகத்தாய்! போனார்நாட்டு உளதாம்கொல்
மதிஉமிழ்ந்து கதிர்விழுங்கி வந்தஇம் மருள்மாலை ?

பறவைபாட்டுஅடங்கினவே! பகல்செய்வான் மறைந்தனனே!
நிறைநிலா நோய்கூர நெடுங்கண்நீர் உகுத்தனவே!
துறுமலர் அவிழ்குழலாய்! துறந்தார் நாட்டு உளதாம்கொல்
மறவையாய் என்உயிர்மேல் வந்த இம் மருள்மாலை ?


நண்பர்களே! நண்பர்களே!

இவ்வரிப்பாடல்களை ஒருமுறை படித்ததும், மீண்டும் படியுங்கள்! சத்தமிட்டுச் சொல்லிப் படியுங்கள்! கொட்டிக் கிடக்கும் கவிதை இன்பத்துக்காக மட்டுமே இவைகளை எடுத்து எழுதியிருக்கிறேன்!

ஒருமுறைக்கு சிலமுறைகள் படிப்பின் காதல் அலைகளால்,

கொதித்தார் காதலர்! கொதித்திலார் தீதுளர்!!
கொதித்தவர் பதிப்பர் கொஞ்சும் கவிதைகளை!
கொஞ்சல் அஞ்சுவர் நெஞ்சில் வஞ்சமுளர்!

கவிதையின்பத்தை, தலைவன் தலைவி காதலின்பத்தை இம்மடலில் முதலில் வைத்தது, கதையின்பம் சற்றுமாறி, துன்பத்திற்குத் தூது போவதால்!

கண்ணகியிடம் இருந்து கோவலன் கழன்று வந்ததொரு திருப்பமென்றால், மாதவியை மறப்பதுவும் திருப்பமாகிறது. காவிரிக்கரையில் கானல்வரியில் ஏற்படும் திருப்பமே பின்னால் கங்கைக்கரை தாண்டி இமயம் வரைச் செல்கிறது.

தூய்மையும் அமைதியும் நிறைந்த வேளையில் தோழி கொண்டுவந்து தந்த யாழைத் தொழுது அதை கோவலனிடம் கொடுக்கிறாள் மாதவி! மாதவி மனம் மகிழும் நோக்கோடு ஆற்றுவரி, கானல்வரிப்பாடல்களை
யாழிசைத்துப் பாடுகின்றான் கோவலன்.

"கோவலன் கையாழ் நீட்ட, அவனும்
காவிரியை நோக்கினவும் கடல்கானல் வரிப்பாணியும்
மாதவிதன் மனம்மகிழ வாசித்தல் தொடங்குமன்."

மக்களைப் போற்றும் மன்னனைப் போற்றுவதே மண்ணைப் போற்றுதலாம்! நதியைப் பெண்ணாக்கி அப்பெண்ணை இறைவனோடு சேர்த்து வணங்குதலைக் கண்டிருக்கிறோம்; இங்கு கோவலக் கவிஞன் காவேரி, கங்கை, கன்னி (கன்னி=கடலால் கொள்ளப்பட்ட குமரியாறு) ஆறுகளைப் பெண்களாக்கி அவற்றை சோழமன்னனின் காதலிக- ளாக்குகிறான்.

காவேரி வாழ் சோழன் எல்லைகள் பல கடந்து வடக்கே கங்கையையும் எல்லையாக்கி, ஆட்சி செய்கிறான் என்ற கருத்தில், காவேரியே உன் கணவன் கங்கையைப் புணர்ந்தாலும் நீ வெறுத்து அவனை கைவிடாத பெருங்கற்புடைய மாதரசி என்கிறான்!

தெற்கே குமரியாற்றை எல்லையாக்கி சோழன் ஆட்சி செய்தாலும், காவேரியே நீமட்டும் அவனை மறுப்பதில்லை; அதற்கும் மாதரின் கற்பு நிலையே காரணமென்கிறான்!

"திங்கள் மாலை வெண்குடையான் சென்னி செங்கோல் அதுஓச்சிக்
கங்கை தன்னைப் புணர்ந்தாலும் புலவாய் வாழி காவேரி!
கங்கை தன்னைப் புணர்ந்தாலும் புலவாது ஒழிதல் கயல்கண்ணாய்!
மங்கை மாதர் பெருங்கற்புஎன்று அறிந்தேன் வாழி காவேரி!

மன்னும் மாலை வெண்குடையான் வளையாச் செங்கோல் அதுஓச்சிக்
கன்னி தன்னைப் புணர்ந்தாலும் புலவாய் வாழி காவேரி!
கன்னி தன்னைப் புணர்ந்தாலும் புலவாது ஒழிதல் கயல்கண்ணாய்!
மன்னும் மாதர் பெருங்கற்புஎன்று அறிந்தேன் வாழி காவேரி!

உழவர் ஓதை மதகுஓதை உடைநீர் ஓதை தண்பதங்கொள்
விழவர் ஓதை சிறந்துஆர்ப்ப நடந்தாய் வாழி காவேரி!
விழவர் ஓதை சிறந்துஆர்ப்ப நடந்த எல்லாம் வாய்காவா
மழவர் ஓதை வளவன்தன் வளனே வாழி காவேரி!"

கண்ணகியை மறந்து தன்னிடம் ஓடி வந்த கோவலன், மாதரார் கற்பு நெறிப் பேசுதலைக் கேட்டு ஐயுற்ற மாதவி, தனக்கும் கற்பை மட்டும் சொத்தாக்கி விட்டு வேறொரு மலருக்கும் தாவுகின்றானோ என்று சந்தேகிக்கிறாள்! அல்லது சிந்தித்தாளோ ?

ஆறுகளும் அவன் பாடல்களும் அந்த பாடல்வளங்களும் அவள் மனத்தை மகிழ்விக்கவில்லை!

கண்ணகி வாழ்வை மாதவி இடற, கங்கையும், கன்னியும், பொன்னியும் மாதவியின் மனத்தை இடறுகின்றனர்!

இடறும் மனத்துடன் இருந்தாளில்லை!

கற்பென்று வந்தால் அதை ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் பொதுவில் வைப்போம் என்று இந்நூற்றாண்டில் பாரதி சொன்னது, பதினெட்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னரே சிந்தித்த மாதவியைப் படித்ததினாலோ ?

எத்தனை மலர்கள் தாவுவான் இவன்? கற்பு பேசுபவன் பெண்ணுக்கு மட்டும் அதை விற்கிறானே? சிந்திக்கிறாள்! மனங்கொள்ளாமல் சினங்கொள்கிறாள் ?

பாரதிக்கும் முன் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னரே, கற்பைப் பொதுவென்று சிந்தித்த புரட்சிக்காரி மாதவி என்பேன் நான்!

அவள் கொண்டது சந்தேகம் என்கிறார் மாந்தர்; ஆசிரியரோ ஊழ்வினையில் உருத்ததென்று நழுவிப் போகிறார்; ஒப்பவில்லை நான்!

பெண்ணின் சிந்தனையைப் பொடியதென்று ஒதுக்கி விட்டுப் பாடியிருக்கிறார் கவிஞர்! ஒப்புக் கொண்டனர் அறிஞர், புலவர்! ஒப்ப மாட்டேன் நான்!

சினத்தை சிந்தையில் மட்டும் கொண்டு, செயலாக யாழைக் கோவலனிடம் இருந்து வாங்கி, தானும் ஒரு குறிப்பு கொண்டு, அதாவது தான் வேற்றொரு ஆடவனை மனதில் கொண்டு பாடுவதாக கோவலன் நினைக்க வேண்டும் என்ற வகையில் யாழ்மீட்டிப் பாடுகிறாள்! அதே காவேரியை நோக்கி!

"மருங்கு வண்டு சிறந்து ஆர்ப்ப மணிப்பூ ஆடை அதுபோர்த்து
கருங்க யல்கண் விழித்துஒல்கி நடந்தாய் வாழி காவேரி!
கருங்க யல்கண் விழித்துஒல்கி நடந்த எல்லாம் நின்கணவன்
திருந்து செங்கோல் வளையாமை அறிந்தேன் வாழி காவேரி!

பூவர் சோலை மயில்ஆலப் புரிந்து குயில்கள் இசைபாடக்
காமர்மாலை அருகு அசைய நடந்தாய் வாழி காவேரி!
காமர்மாலை அருகு அசைய நடந்த எல்லாம் நின்கணவன்
நாமவேலின் திறம்கண்டே அறிந்தேன் வாழி காவேரி!

வாழி அவன்தன் வளநாடு மகவாய் வளர்க்கும் தாய்ஆகி
ஊழி உய்க்கும் பேர்உதவி ஒழியாய் வாழி காவேரி!
ஊழி உய்க்கும் பேர்உதவி ஒழியாது ஒழுகல் உயிரோம்பும்
ஆழி ஆள்வான் பகல்வெய்யோன் அருளே வாழி காவேரி!"

காவேரியே!, அழகான, இன்பமான இருகரைகளுட்பட்டு, நீ அழகாக நடந்து செல்வதெல்லாம், உன் தலைவனான சோழ மன்னனின் திருந்திய செங்கோல் வளையாதிருப்பதால்தான்! அங்கனம் நீ செல்வது அவன் ஆற்றலினால்தான்! நீ அவன் தலைவியாகி, நாட்டு மக்களுக்குத் தாய் ஆகி வளம் செய்வதெல்லாம்
அம் மன்னவனின் நடுவு நிலைமை பிறழாத தன்மையே!

என்று, மாதவி காவேரியின் சிறப்புக்கெல்லாம் காரணம் அவளைக் கட்டியவனின் சிறப்பும், ஆற்றலும், நேர்மையும் என்று பொருள் படப் பாட, கோவலன் கொதித்துப் போகின்றான்!

நான் நல்லவன் அல்லேன் என்கிறாளே!
என் ஆற்றலைக் குறை காண்கிறாளே!

ஆடும் பரத்தையர் குலத்தில் பிறந்த பாவை,
பாடும் பாடல்களில் நஞ்சம் வைக்கிறாளே!

என் பொருள் உண்டவள், பிறன் திறன் வியக்கிறாளே!
பிறன் பொருள், திறன் வேண்டி என்னை நீங்கிட நினைக்கிறாளோ ?

அய்யம் கொண்டான்! ஆண்மை என்றதன் அர்த்தம் தெரியாதவன் பெண்மை மேல் வெம்மை கொண்டான்!

சந்தேக அரவம் கழுத்தைச் சுற்ற, மாதவியின் கரங்களாக அதை நினைக்கிறான்!

பெண்ணாகப் பிறந்தவளின் சந்தேகம் பாட்டோ டு நின்று விட ஆணாகப் பிறந்தவனின் சந்தேகம் அவளுடன் அறுத்துக் கொள்கிறது!

கோவலன் மட்டுமா இப்படி ?

இதைத்தானே இராமனும் செய்தான் !

அந்நாளில் மட்டும்தானா ஆணின் சந்தேகம் அளவுகடந்தது ?

அந்நாளில் மட்டும்தானா ஆணுக்கு சந்தேகம் அனுமதிக்கப் பட்டது?

இந்நாளிலும்தான்!
"கள்ளோ காவியமோ" என்ற ஒப்பற்ற காவியம் அல்லது கதையிலே பேரறிஞரும் சான்றோருமான மு.வரதராசனாரும், அருளப்பர் என்ற தன் ஆண் நாயகனுக்கு மட்டும், மங்கை என்ற மனைவியை அவர் பிரிந்து சேர்கையில் சந்தேகத்தை அனுமதித்திருக்கிறார்!

இவள் நம்மைப் பிரிந்திருந்தபொழுது வேறொருவரை நினைத்திருப்பாளா என்று எண்ண வைத்து அதை மங்கையைக் குறிப்பால் அறிய வைத்து பதில் சொல்ல வைத்த, ஆணாதிக்க அசம்பாவிதத்தை மு.வரதராசனாரும் செய்திருக்கிறார்!

மங்கைக்கு அந்த அனுமதியை அவர் அளிக்காதது, அல்லது அருளப்பருக்கு மட்டும் அனுமதியை அளித்தது அவரும் ஆணணியே என்று அறிவித்துப் போயிருக்கிறார் அந்த மாபெரும் தமிழறிஞர்!

பிரிகிறான் மாதவியை! மருள்கிறாள் மாதவி! மாறுவான் என்று காத்திருக்கிறாள்!

கோவலன் உள்மனதில் வேறொரு பெண்ணை எண்ணிப் பாடியதாகத் தெரியவில்லை! அப்படியென்றால் அவள் பாடின பதிலில் தவறில்லை!

அவள் பாடினது தவறென்றால், இருவரின் நட்பும் ஆங்கு இருள்நட்பன்றோ ?

அவளும் குற்றம் பார்த்தாள்! அவனும்தான்!

"தேரான் தெளிவும் தெளிந்தான்கண் ஐயுறவும்
தீராத இடும்பை தரும்"

சொல்லிப்போனாரே குறளப்பர்! தெரிந்திலார் இருவருமே!

இன்னும் அவன் படப்போகும் இடும்பைகளுக்காகத்தான்

"நன்றிக்கு வித்தாகும் நல்லொழுக்கம்; தீயொழுக்கம்
என்றும் இடும்பை தரும்"

என்ற குறளைக் கூட்டி வைத்தாரோ குறளப்பர்!?

நாட்டோ ர் நலம் வாழ நடந்த காவேரி, கோவலன், மாதவி இருவராலும் போற்றப்பட்ட காவேரி, இருவராலும் சோழனுடன் இணைக்கப் பட்ட கா
வேரி இருவரையும் பிரித்து வைத்தது சோகம் தானே!

கண்ணகியுடன் காவேரி கைகோர்த்துக் கொண்டதா?

எல்லோருக்கும் தண்ணீரைக் கொடுத்து விட்டு, மாதவிக்கு மட்டும் மண்ணைப் போட்டு விட்டதா காவேரி!

அறம் பிழைக்க இவரைப் பிரித்தாளா காவேரி ?

ஒட்டு மொத்த சமுதாயமும் பரத்தையர் நட்பு 'அறம் பிறழ்தல்' என்று ஆக்காமல் இருந்த போழ்து காவேரிக்கு மட்டும் அறம் பற்றி யாது தெரியும் ?

அல்லது, மனித அறம் வற்றிப்போனதால், ஆறு அறம் வளர்த்ததா ?

எந்த சிந்தனையும் இன்றி
ஒய்யார நடைபோட்டு காவேரி மட்டும்
கரைகளிடையே தான் போக,
கறைகள் படிந்த மனங் கொண்டு கோவலனும் மாதவியும்
கரைகள் மாறுகின்றனர்!

மனித வாழ்க்கையில் பழிச்சொல் இன்றி வாழ்ந்தவர் யார் ?
தொழிலின்றி வாழ்ந்தவர் யார் ?
வாழ்நாளில் துன்பமிடைத் துவளாதார் யார்?
வாழ்நாள் முழுதும் செல்வத்துடன் வாழ்ந்து அதனை அனுபவித்தவர் யார் ?

நாலடிகளில் கேட்கிறார் நாலடியார்!

"யாஅர் உலகத்தோர் சொல்லில்லார் ? தேருங்கால்
யாஅர் உபாயத்தின் வாழாதார்?-யாஅர்
இடையாக இன்னாதது எய்தாதார் ? யாஅர்
கடைபோக செல்வம்உய்த் தார்?"

கோவலனுக்கும் மாதவிக்கும் இது பொருந்துமன்றோ?


அன்புடன்
நாக.இளங்கோவன்
11-சூலை-1999

Sunday, July 04, 1999

சிலம்பு மடல் 12

சிலம்பு மடல் - 12 இந்திரவிழா!
புகார்:
இந்திரவிழவூரெடுத்த காதை:

மருவூர்ப்பாக்கம், பட்டினப்பாக்கம், இவற்றிற் கிடைப்பட்ட நாளங்காடி, ஆங்கோர் பூதம், மறமகளிரின் பூதவழிபாடு, வீரர்களின் பலிக்கொடை, சமுதாயத் தேவைகளுக்கான ஐவகை மன்றங்கள், அம்மன்றங்களில் உயிர்ப்பலிகள்;

புகாரின் முக்கிய அமைப்புகளில் நடைபெற்ற சடங்குகள் இந்திர விழாத் தொடக்கத்திற்கான ஆரம்ப நிகழ்ச்சிகளாக அமைய, விழாவோ யானைமேல் ஏற்றப்பட்ட மங்கலமுரசு, (இந்திரனின்) அய்ராவதம் (வெண்யாணை) நின்ற கோயிலுக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டு விழாத் தொடக்கமும் இறுதியும் முரசறைந்து தெரிவிக்கப்பட, அய்ராவதம் வரையப்பட்ட நெடுங்கொடி பறக்கவிடப்படுவதோடு விழா தொடங்குகிறது:
நகரம் விழாக் கோலம் பூணுகிறது!

"வச்சிரக் கோட்டத்து மணம்கெழு முரசம்
கச்சை யானைப் பிடர்த்தலை ஏற்றி,
வால்வெண் களிற்றுஅரசு வயங்கிய கோட்டத்துக்
கால்கோள் விழவின் கடைநிலை சாற்றித்
தங்கிய கொள்கைத் தருநிலைக் கோட்டத்து
மங்கல நெடுங்கொடி வான்உற எடுத்து:"

அய்ம்பெருங்குழு, எண்பேராயம், அரசச் சுற்றங்கள், பெருவணிக மாந்தர் குதிரை, யானை, தேர் போன்றவற்றில் வந்துகுழும, பரந்த இவ்வுலகத்தின் உயிர்களைக் காக்கும் தலைவர்களில் ஆயிரத்தெட்டு பேர் காவிரியின் பூந்தாது பொலிந்து கிடக்கும் சங்கமத்துறையிலிருந்து, பொற்குடங்களிலே குளிர்ந்த நீரை நிந
றத்து வந்து நிலவுலகோர் மருளவும், விண்ணுலகோர் வியக்கவும் இந்திரனைத் திருமுழுக்காட்டுகின்றனர்; எதற்கென்றால் "மாண்புமிக்க தம் மன்னன் எந்நாளும் வெற்றி கொள்வதற்காக"!

"ஐம்பெரும் குழுவும் எண்பேர் ஆயமும்
அரச குமரரும் பரத குமரரும்
கவர்பரிப் புரவியர், களிற்றின் தொகுதியர்
இவர்பரித் தேரினர் இயைந்து ஒருங்கு ஈண்டி;

அரைசுமேம் படீஇய அகனிலை மருங்கில்
உரைசால் மன்னன் கொற்றம் கொள்கென
மாஇரு ஞாலத்து மன்உயிர் காக்கும்
ஆயிரத்து ஓர்எட்டு அரசுதலைக் கொண்ட
தண்நறுங் காவிரித் தாதுமலி பெருந்துறைப்
புண்ணிய நல்நீர் பொன்குடத்து ஏந்தி,

மண்ணகம் மருள வானகம் வியப்ப
விண்ணவர் தலைவனை விழுநீர் ஆட்டி:"

இந்திரனுக்கு மட்டும் விழா செய்யப் படவில்லை!
அவ்வமயம் சிவன், முருகன், திருமால், வெள்ளையன் மற்றும்
'தனித்தனி தோற்றமுடைய வேறுவேறு கடவுளர்களுக்கும்
விழா ஆரவாரமாகச் செய்யப்பட்டன:

அத்துடன் வேதவழி தவறாது வேள்விகள் நடத்தப் பட்டன!

"நான்மறை மரபின் தீமுறை ஒருபால்"....

பிறசமயச் சாலைகள் (புத்த), மற்றும் இதர பிற அறச் சாலைகளிலும் திறமைசால் பெரியோர் கூறும் அறிவுரை நிகழ்ச்சிகள் (கிருபானந்த வாரியார் உரைகள் போல! ) நடக்க, இக்காலத்தில் சுதந்திர நாள் அல்லது முக்கிய விழாக்காலம் சிறைக்கைதிகள் வெளிவிடப்படுவது போல, அந்நாளில் இந்திர விழாக் காலத்தில் கைதிகள் விடுதலை செய்யப்பட்டனர்.

(அரசனுக்கு எதிராக செயல்பட்ட வேற்றுநாட்டு அரசரின் அடிமைகள்/ஆட்கள் விடுவிக்கப் பட்டனர் )

"கொடித்தேர் வேந்தனொடு கூடா மன்னர்
அடித்தளை நீக்க அருள்சிறந்து ஒருபால்".........

கூத்தும், பாட்டும், இசையும், முழவும் நிழச்சிகளாக நகரமெங்கும்
நடந்துகொண்டிருக்க, விழாக் களிப்பில் மக்கள் தம் சுற்றம் சூழ
மகிழ்ந்திருந்தனர். ஆங்கு பல்வேறு மணம் கமழும் மலர்களொடும், சுகமானவைகளாகக் கருதப்பட்ட யாவற்றுடனும், காமமொழிகள் கூறும் பெண்களொடும், இசை கூறும் பாணரொடும், நகரப் பரத்தொரொடும்
களித்துத் திரியும் கோவலனைப் போல பொதிகை புறப்பட்ட தென்றலும் இசை பாடும் வண்டுகளோடும், இனிய இளவேனிற் பருவத்தொடும் புகார் நகரவீதிகள் யாவையும்சுற்றி வந்தன. கவிஞர் இங்கே தென்றலின் சுகமான போக்கை கோவலப் போக்கென்று உவமையிட்டுக் காட்டுவது கவிஞர்களின் மனத்தை கொள்ளை கொள்ளும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

"குரல்வாய்ப் பாணரொடு நகரப்பரத்தரொடு
திரிதரு மரபிற் கோவலன் போல
இளிவாய் வண்டினொடு இன்இள வேனிலொடு
மலய மாருதம் திரிதரு மறுகில்"

எங்கும் இன்பமும், இனிய விழாச் சூழலும், களிவெறியும் கரைபுரண்டு ஓடும் வேளைதானே கண்டவரை மயக்கும் பரத்தையர்க்கும் உகந்த நேரம்! மனையிருக்க, பார்வையில் மயக்கிடும் பரத்தையரைத் தொட்டுத்
தொய்ந்து போய் இல்லம் திரும்பிய கணவனை ஊடிச் சினந்த மனைவியர் முன் அவ்விதம் போன ஆடவர் நடுங்கிப் போய் நிற்பதுவும் ஆங்காங்கே!

இந்திரவிழாக் களிப்பின் உச்சத்தில் மாந்தர் களித்து மகிழ்ந்திருக்க, கோவலனைப் பிரிந்து அவனுடன் கூட்டம் இல்லாமையால் ஒளி இழந்த கண்ணகியின் கருங் கண்களில், இடக்கண் மட்டும் ஏனோ துடித்திட அவள் மனம், பெண்களுக்கு இடக்கண் துடித்தல் நலம் பயக்கும் என்ற நம்பிக்கையிலே சற்று புத்து
ணர்வு ஏற்படுகிறது;

கோவலனுடன் கூடிக் குதூகலித்தலால் பூரித்து வாழும் மாதவியின் ஒளி மிகுந்த செங்கண்களில், வலக்கண் துடிக்க, உள்ளம் பதைக்கிறாள் மாதவி! இன்னதென்று புரியவில்லை அவளுக்கு!

"கண்ணகி கருங்கணும் மாதவி செங்கணும்
உள்நிறை கரந்துஅகத்து ஒளித்துநீர் உகுத்தன
எண்ணுமுறை இடத்தினும் வலத்தினும் துடித்தன
விண்ணவர் கோமான் விழவுநாள் அகத்துஎன்."

இந்திரவிழாவின் உச்சக் களிப்பில், கோவலனில் உறைந்து கிடந்த காலமே அவளின் இன்ப வாழ்வின் கடைசிக் காலம் என்பதை அந்த சிறு மங்கை நல்லாள் எப்படி எண்ணியிருக்க முடியும் ?

இதோ, இன்னும் சிறிது காலத்தில் இன்பம் அனைத்தையும் இழக்கப் போகிறோம் என்று ஒரு வேளை அவள் அறிந்திருந்தால் அவளின் மனித உள்ளத்தின் மானுடச் சுழல் எந்த அளவிற்கு இருந்திருக்கும் ?

அன்புடன்
நாக.இளங்கோவன்
04-சூலை-1999